ЗАБОРАВЕНАТА БОЖИЦА
Очајната старица,
во бара заробена,
од шеметот истоштена
Со левата рака
кон шамакот замавнува,
десната кон небесата ја подигнува
Но безуспешни ѝ се обидите
да се оттргне од прегратката
на безмилосната мил
Не ме бара веќе никој тука,
туку на кои ли ридови играат
чистите ќерки на вознесените
И какво ли семе
расфрлаат бодрите синови
по долините?
Ех,
ех,
ех!
И ехото на величието исчезна,
и калта ми е легло,
и заборавот ми е дом!
ТРАУРНО УТРО
Сети се на смртта
Оние темни планини
посакуваат да те прегрнат
Сети се на невидливиот пламен
и на ветриштата кои ги нишаат врвовите на дрвјата
со корења вдлабени во црните пластови
Сети се дека твоите
воздушни чекори
стежнуваат!
О сети се, сети се
пред да го напуштиш
овој присој,
пред да му ја препуштиш
оваа кротка долина
на оној кој таложи
глотеж...
РАЗОР
Котвата ја фрливме во бездна
и не би ден, и не би ноќ
без морници
Јата црни зборови нè облетуваат
и во шупливите черепи
гнезда свиваат
Ужасот нè демне од длабочините
и со валканите канџи
ја гребе светлината
Исчезнуваме.
НАПЛИВ. ДВИГАТЕЛ
Празнината,
ништовитата височина,
врвната темнина
Го раѓа
и тој бесконечно паѓа
во клисурите
Ги заведува карпите,
ги бакнува, ги гризе
и в неврат ги завлекува
Студените облици
заситени од себе
по неговиот допир копнеат
Пред напливот
што без сопир преобразува
трепери Сè!
22 September 2010
Subscribe to:
Posts (Atom)